Dungse Lab

Wat zijn de traditionele toepassingen en eigenschappen van koeienmest als bouwmateriaal?

In India gebruiken we al generaties koeienmest voor het onderhoud van huizen, wat nog steeds op grote schaal gebeurt. Verse mest voedt de bodem en het overschot wordt verwerkt tot een slurry voor het pleisteren van vloeren en muren. We drogen het ook in de zon om blokken te maken voor een vuur, dat 50-60% minder broeikasgassen uitstoot dan brandhout. De as wordt gebruikt voor het bestrijden van ongedierte en onkruid.

Koeienmest is van nature isolerend en houdt dingen warmer of koeler, afhankelijk van het gebruik. Het is waterafstotend, stofbestendig en werkt bij verbranding muggenwerend. Als bouwmateriaal kun je het uiterlijk en gevoel ervan veranderen door het te verven of er verschillende patronen op aan te brengen.

Bovendien is het makkelijk te krijgen. Je eigen koeien in je eigen huis produceren de mest. Je gebruikt een deel als voedingsstof voor voedsel en groen, maar het overschot kun je in een andere vorm een nieuw leven geven.

Hoe heb je van mest een modern en duurzaam bouwmateriaal gemaakt?

Tijdens onze studie zijn enkele medestudenten en ik Studio Carbon begonnen. We wilden het een jaar een kans geven. Dat is inmiddels zeven jaar geleden.

Sindsdien ben ik naar Nederland verhuisd om een internationale studio op te zetten, waar we inheemse kennis koppelen aan moderne technologieën. Toen ik een samenwerking met de Nederlandse Vogelbescherming pitchte, liet ik allerlei producten en oplossingen van natuurlijke materialen zien om de biodiversiteit te verbeteren. Een suggestie was een vogelhuisje van koeienmest.

Een man zag dat en zei: “Dit is revolutionair! Kun je dit echt maken? Ik kan je in contact brengen met de grootste fabrikant van vogelhuisjes en wildproducten in Europa.” Thuis in India maakten we niets blijvends van mest, we ontwikkelden en gebruikten het als jaarlijks ritueel. Dus zei ik: “Geef me een paar maanden om iets duurzaams te maken.” Zo is het begonnen.

De afspraak staat nog steeds, maar de COVID-19-pandemie heeft de ontwikkeling van het vogelhuisje vertraagd. We hebben in de tussentijd wel heel veel geleerd en samengewerkt met de Universiteit van Wageningen, Blue City Lab en Green PAC iLab, om ons onderzoek en ontwikkeling te verbeteren en het meest duurzame materiaal te vinden. We hebben nu twee belangrijke producten gemaakt: een houtvervanger en een bioplastic.

Heeft esthetiek invloed op de acceptatie van mest als innovatief materiaal?

Schoonheid is voor mensen biologisch overtuigend. Het is niet iets waar we bewust voor kiezen. Tijdens onze evolutie stond symmetrie voor veiligheid. Bij het beoordelen van voedsel geven kleuren en patronen aanwijzingen of iets eetbaar is.

Die natuurlijke patronen en schoonheid zitten nog altijd in ons lichaam. We hebben een biologische referentie voor hoe onze hersenen schoonheid en veiligheid vergelijken met dingen die goed en mooi zijn. Voor mij is dat esthetische aspect van design een superkracht, omdat het wilde ideeën aantrekkelijk en overtuigender maakt.

Ik wil dat onze producten net zo mooi en aantrekkelijk zijn als andere materialen op de markt. Ik wil ze niet positioneren als een alternatief. Om eerlijk te zijn haat ik het woord ‘alternatief’. Waarom zou koeienmest een alternatief moeten zijn voor traditioneel hout? Het kappen van bomen veroorzaakt zoveel chaos. Met onze oplossing krijg je hetzelfde – net zo mooi of zelfs mooier – met zoveel andere voordelen.

Is er culturele weerstand tegen het gebruik van poep in een westerse context?

Dat is de meest gestelde vraag die ik krijg. Ik dacht dat mensen het vies zouden vinden omdat ze denken dat het stinkt. Maar koeienmest zelf ruikt niet. De geur komt van de ontbinding van de stukjes koeienmest die blijft liggen. Het anaerobe proces produceert methaan en ammoniak. Dat is wat stinkt.

Door onze verwerkingstechnieken ruikt ons materiaal naar grond. Ik heb foto’s en video’s van mensen die hun gezicht dichtbij houden en zeggen: “Oh, dit is aarde.”

Wat ik veel meer moet navigeren is het westerse idee dat we maar één leven hebben en daar het beste van moeten maken. Dat is ook hoe we over onze producten denken: we ontwerpen ze voor één leven, waarna we ze – net als ons eigen leven – verbranden of begraven.

In het Oosten geloven we in leven na de dood en reïncarnatie. We worden filosofisch gevormd door het idee dat er meerdere levens zijn. Dat is ook wat we doen met onze materialen. In India is de informele recycling- en upcyclingeconomie meer dan een miljard dollar waard. Dat is niet niks.

Denk er maar eens over na. Ik wil dat onze 'shit' reïncarneert.

Hoe zie je Dungse Labs over tien jaar?

We want Dungse to be a mainstream household material like cork, wood, or mycelium. I see it in at least five countries: US, India, the Netherlands, Italy, and China. They all have similar cattle problems. 

We want to build this material from the humble indigenous history of its origins, like Africa and India. But we aim to target developed economies first to create an aspirational positioning rather than a bottom-up approach that reinforces an alternative material stigma. 

The recipes are easy to implement in countries like Kenya, Nigeria, and Ghana, where I’ve worked before. By licensing our intellectual property, we can maintain a sales focus on developed markets while making them available in developing countries. 

To be honest, as an Indian, I’ve always resisted terms like “developing countries” and “developed countries,” or “third world” and “first world”. They’re highly problematic and colonial. Our materials can change the game. We want to show how traditional materials from disadvantaged economies can be reinvented sustainably and redefine building in highly developed markets. This will allow us to exchange value in a much more egalitarian way. 

Welke steun heb je nodig om deze wereldwijde visie te realiseren?

Een grote uitdaging is dat iedereen nieuwe materialen wil, maar niemand de eerste wil zijn. De meesten willen eerst bewijs van eerdere successen. We hebben moedige en ervaren mensen nodig om dit product te testen en op de wereldmarkt te brengen.

We zijn ook op zoek naar een cofounders-team, dat net zo gepassioneerd is over klimaattechnologie als wij en samen met ons een bedrijf wil opbouwen. Daarnaast kunnen we hulp gebruiken bij het valideren en certificeren van onze materialen. We hebben een aantal juridische zaken op orde, maar er is nog een heleboel dat ons kan helpen onze materialen sneller naar de markt te brengen.

Ten derde hebben we investeringsgeld nodig van angel investors of familiebedrijven met een tijdshorizon van meer dan tien jaar. Dit vraagt om geduldig kapitaal. Volgens mijn berekeningen kunnen we binnen vijf of zes jaar winstgevend zijn, afhankelijk van de locatie.

Wat is de belangrijkste boodschap die je mensen wilt meegeven?

Ik wil 'shit' een doel geven in onze maatschappij. Mest heeft momenteel geen doel in onze maatschappij. Ik wil graag laten zien het een doel kan hebben in ons leven, net als in de natuur.

De wereld veranderen is niet zo moeilijk. Je hebt alleen een beetje nieuwsgierigheid nodig om iets zinvols te doen. Dat nieuwsgierige meisje uit de Himalayas is nog steeds heel levend in mij. Ze wil de toekomst bouwen met 'shit' – letterlijk en figuurlijk. Waarom reflecteren we niet op wat we als afval, waardevol en mogelijk beschouwen?

Voor mij is elke bewuste verandering een vorm van design. Het maakt niet uit wat je wilt maken of welke opleiding je hebt. Het kan om biologische materialen gaan, maar ook de keuze van je kleding of de muziek die je opzet is een beslissing. Ik nodig mensen uit om met intentie te kiezen bij alles wat ze doen, dan kunnen we veel shit opnieuw creëren.

Website

Instagram

Linkedin